บัณฑิต ม.แม่ฟ้าหลวง สวมครุยให้แม่ พร้อมคำบรรยายสุดประทับใจ

" ใส่ไว้เถิดหนา
ครุยล้ำค่าของลูก "

ข้าพเจ้าหลงรักผู้หญิงคนนึง..
ด้วยเพราะตัวข้าพเจ้าเองอาศัยอยู่ในร่างกายของเธอเสียเกือบปี

ข้าพเจ้าดื่มกินสิ่งต่างๆเพื่อเติบโต
จากร่ายกายของเธอ
ผ่านเชือกเส้นโตที่เราเรียกว่าสายสะดือ

ข้าพเจ้าทรมานเธอด้วยการสร้างความเจ็บปวดให้กับเธอแสนสาหัส
เพื่อจะมีชีวิตในโลกใบใหม่

ความทรมานของเธอยังไม่จบสิ้น
ข้าพเจ้าได้ขโมยเวลาในชีวิตที่เหลือของเธอมาเพื่อตัวเอง
ไม่ว่าจะเป็นเวลานอน กิน หรือแม้แต่จะแต่งหน้าตาให้สวย

ข้าพเจ้าเปลี่ยนแปลงชีวิตของเธอ
ข้าพเจ้าสร้างภาระผูกพันที่ยิ่งใหญ่ให้กับเธอ

ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ข้าพเจ้าเรียกเธอว่า " แม่"

หากสิ่งใดจะควรค่าแก่ความเคารพสูงสุด
ข้าพเจ้าขอทูนไว้เหนือหัวสิ่งนั้นก็คือ
เท้าทั้งสองของเธอ

.. หลายคนรู้จักเธอในชื่อเรียกอื่น แต่เรารู้จักเธอในชื่อเรียก "แม่"
การเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียว
ของหญิงที่ไม่พร้อมด้านการศึกษา
เธอทำทุกวิถีทางเพื่อให้ข้าพเจ้า ได้รับการศึกษาที่ดีที่สุด

"ตอนแม่เป็นเด็ก แม่ต้องลาออกเพื่อให้พี่น้องได้เรียนหนังสือ "
ประโยคที่เธอเคยเล่า

วันนี้คนที่เคยดูกถูกเธอว่าไร้การศึกษา
ได้เห็นแล้วว่า เธอทำหน้าที่มารดา ได้ประเสริฐอย่างที่สุด

ข้าพเจ้าแม้ไม่เก่งนัก สามารถคว้าใบปริญา พร้อมกับคำพ่วงท้ายว่า "เกียรตินิยม" 
มาเป็นรางวัลชีวิตให้กับเธอได้

เธอสร้างสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นมาโดยความมุ่งมั่นของเธอ

วันที่ข้าพเจ้าใส่ครุยอันสูงส่ง เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส ดวงตาเอ้อล้นด้วยน้ำตาแห่งความยินดี
เธอจะรู้ไหม
หัวใจเธอนั้นช่างงดงามราวกับดอกไม้ยามแรกแย้ม
แต่กลับแข็งแกร่งดุจหินผา ที่ดินฟ้าไม่อาจทำลาย

เธอเลือกเสื้อที่สวยที่สุด .. รีดมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ใส่แล้วใส่อีก เพื่อจะสวยที่สุดในวันที่ความสำเร็จของข้าพเจ้ามาถึง

ขณะที่ข้าพเจ้าสวมครุยแม่ฟ้า .. เธอเข้ามาใกล้
ลูบคลำชายผ้า ราวกับว่า สิ่งที่เธอถืออยู่คือยอดแห่งอัญมณี

เธอเองคงฝันว่าสักวันจะได้สวมมันสักครั้ง

"แม่.. ใส่มั้ย " ฉันถาม
เธอส่ายหน้า " ใส่ได้ยังไง แม่เรียนไม่จบ ของสูง เค้าจะว่า "

เธอไม่รู้หรืออย่างไรกัน?
เธอได้จบการศึกษา จากมหาวิทยาลัยแห่งมารดา
ด้วยเกียรตินิยมอันทรงคุณค่า ยิ่งกว่าอันดับหนึ่งเหรียญทอง
เธอเรียนจบแล้ว..นับตั้งแต่เธอส่งลูกๆของเธอทั้งสามคนเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย 

เธอสมควรได้ใส่ครุยนี้
เธอเป็นบัณฑิตเพราะเธอสร้างบัณฑิต

ไม่มีแม่..ครุยลูกไม่มี

เธอจะรู้หรือไม่ว่าข้้าพเจ้าเอง ยินดียิ่งชีวิตที่ได้เกิดมาใช้คำว่า "ลูก" ของเธอ

หัวใจของข้าพเจ้าอิ่มเอม

ต่อจากนี้ครุยนี้ จะโอบกอดเธอไว้ และปัดเป่าความเหน็บหนาว
ที่กัดกินเธอมาทั้งชีวิต

ต่อไปนี้เธอจะไม่ยืนท้าทายความเหน็บหนาวเพียงลำพัง

ครุยนี้จะโอบกายเธอไว้ ด้วยไออุ่นแห่งรักอันมีอยู่จนนิจนิรันดร์

ครุยนี้.. ครุยของข้า
..ครุยนี้ ด้วยรอยยิ้มและหยาดน้ำตา
ข้ามอบเพื่อกอดแด่เธอ

แม่จ๋า.. ใส่เถิดหนา
นี่คือครุยล้ำค่า.. ของลูก

มะลิ / 3กุมภา / มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง